Το ακατασίγαστο πάθος του για την εκπάγλου καλλονής Ελλάδα και η υπερηφάνειά του για τον παγκοσμίως αναγνωρισμένο πολιτιστικό της πλούτο, κατεύθυναν τον Κώστα Παπακωνσταντίνου στη δημιουργία του λευκώματος “Ισοσκελές Τρίγωνο”.
Ένα από τα ιερά τρίγωνα, που ανακαλύπτονται μελετώντας τον ελληνικό χάρτη και αποτελούν απόδειξη πως σημαντικά μνημεία, ναοί και τόποι για τους αρχαίους Έλληνες ήταν αποτέλεσμα γεωμετρικής μελέτης και συγκεκριμένων υπολογισμών, είναι και το ισοσκελές τρίγωνο, Σούνιο (ναός του Ποσειδώνα) - Αίγινα (ναός της Αφαίας) - Ακρόπολη (Παρθενώνας), στο οποίο επιλέγει να μας παρασύρει ο καλλιτέχνης ενώνοντάς μας με τη θαλερή αύρα των αρχαίων αρχιτεκτονικών του στοιχείων. Η εφαρμογή του Χρυσού αριθμού Φ από τους αρχαίους Έλληνες είχε ως αποτέλεσμα το άριστον, την ισορροπία, την αρμονία η οποία υπάρχει στον καθένα μας και σε καθετί στον κόσμο αφού τα πάντα στο σύμπαν αποτελούνται από στοιχεία που είναι αφύσικο να συντονιστούν και για να σχηματιστεί μια ολότητα είναι απαραίτητη η συνδρομή της αρμονίας που θα μας οδηγήσει σε ένα αίσθημα ικανοποίησης, απόλαυσης, απόλυτου κάλλους. Και αυτήν την ανάγκη την έχει κι η ψυχή που αποζητά εσωτερική συμμετρία και τάξη, καθότι είναι αιωνίως εκτεθειμένη σε αντικρουόμενα συναισθήματα.
Βάσει αυτού του Χρυσού κανόνα που υπάρχει παντού στη φύση, κατασκευάστηκαν τα καλλιτεχνικά αριστουργήματα της αρχαίας Ελλάδας, τα οποία υπάρχουν κι αναπνέουν το ένα μέσα από το άλλο και αναδεικνύονται στις εντυπωσιακές φωτογραφίες αυτού του λευκώματος. Κι ενώ οι μαθηματικοί χρησιμοποιούν τη λογική για να καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα ερειδόμενοι σε θεωρίες και κανόνες, οι καλλιτέχνες χρησιμοποιώντας το συναίσθημα, τη φαντασία και την προσωπική έκφραση, φτάνουν κάπου χωρίς περιορισμούς κοινό χαρακτηριστικό όμως και των δύο παραμένει η επίτευξη της τάξης και της αρμονίας.
Έτσι, στο “Ισοσκελές Τρίγωνο” του καλλιτέχνη Κώστα Παπακωνσταντίνου έχουμε από τη μία την ένυλη έκφραση της γεωμετρίας μέσω αυτών καθαυτών των αριστουργηματικών κτισμάτων και από την άλλη την άυλη απεικόνιση των γεωμετρικών μορφών που γεννώνται στο πνεύμα αντικρίζοντας τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του.
Η απουσία χρώματος μόνο απουσία συναισθήματος και ψυχής δεν σημαίνει κιόπως το φως που αποκαλύπτει κάθε ύπαρξη είναι άχρωμο, έτσι κι η ψυχή που δεν μπορείς να τη φανταστείς αλλιώς παρά ασπρόμαυρη, μας ενώνει με την ουσία, την αλήθεια. Αυτή η απογύμνωση καταυγάζει το παρελθόν των πανάρχαιων μνημείων διατηρώντας τη σύνδεση με το σήμερα, έτσι ώστε το νόημα των εικόνων να φαντάζει πιο ζωντανό από ποτέ.
Αναδεικνύεται η υφή κάθε χιλιοστού της επιφάνειας των όγκων, κάθε μαρμαρυγή κι οι φωτοσκιάσεις αποκτούν περισσότερη σημασία, είναι πιο εμφανείς και με αλλιώτικη επίδραση απ’ ό,τι στην έγχρωμη έκφρασή τους.
Τα θέματα από μόνα τους είναι ικανά να μην αφήσουν την καρδιά του θεατή αδόνητη όμως αυτή η λιτότητα κι η γοητεία του ασπρόμαυρου τον μεταφέρει σ΄ ένα άλλο επίπεδο.
Το φως, η σκιά, η αντίθεση κι οι γκρίζοι τόνοι χαρίζουν στο βλέμμα προοπτική, μας κάνουν να φανταζόμαστε, να βιώνουμε την αλήθεια της εικόνας και στον πολύχρωμο κόσμο μας αυτό είναι κάτι που απαιτεί εμπειρία, αγάπη, αφοσίωση και όραμα από τον φωτογράφο για να επιτευχθεί.
Και τα παραπάνω τα διαθέτει χωρίς αμφιβολία ο Κώστας Παπακωνσταντίνου, ο οποίος εκπληρώνει με αυτό του το έργο το όραμά του να αναδείξει τους μαρμάρινους θησαυρούς επιδιώκοντας το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αλλά και την εσωτερική αφύπνιση, την αισθητική τελειότητα και την αναγωγή της ψυχής σε ανώτερα στρώματα, λόγω της δύναμης και της ενέργειας που αντλούμε μέσα από τη δική του οπτική και το ξεχωριστό του ύφος.
Πιστά αφοσιωμένος λοιπόν στην τέχνη του κι αθεράπευτα ερωτευμένος με την ιστορία του τόπου του, επανασυνδέεται με τις ρίζες του και αποδίδει την αγάπη του γι’ αυτές με τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια που του επιτρέπει η εμπειρία του, με μια ευαισθησία σχεδόν ποιητική και μας υπενθυμίζει πως για να βρούμε την αλήθεια χρειάζεται να ανατρέξουμε πίσω, να ανακαλέσουμε τη μνήμη, γιατί μόνο τότε θα έχουμε καταφέρει να εναρμονιστούμε με το γαλήνεμα της γνώσης, μόνο τότε ίσως αποδράσουμε από το αγριοκαίρι της εποχής μας.
Αθηνά Γ. Μαΐλη
